Benzer Annelerin Farklı Hikayeleri

“Size kendi müthiş hikayemi anlatacağım.  Farklılığım evet bilimsel olarak kanıtlanmış olsa da bende bir çocuğum. Dönüp iki kere bakmanız bizi üzüyor. Bizde başarılı oluyoruz.” Böyle söylüyorlar gözlerimize güzel güzel bakarak.. Kimsiniz siz peki? Sizi bu kadar özel kılan ne ? Onlar 47 kromozoma sahip olan, 21. kromozomlarının 2 tane yerine 3 tane olan bizim çocuklarımız. Farkındalığın '21 Mart' gününde olmasının nedeni ise yine kendileri kadar özel takvimlerde 21 ve 3 rakamını özel kılıyor. Dünya genelinde 6 milyon, Türkiye'de ise rakamların kesin olmaması nedeniyle 100 bin civarı insanın bu genetik farklılığı taşıdığı tahmin ediliyor. İlerleyen yaşlarda anne olmakla ilişkili olduğu söylense de bu durum kesinlik kazanmamıştır.

Ben size tabiki bunlardan bahsetmeyeceğim Bunları hepimiz biliyoruz. Ben bu çocukların müthiş annelerinden bahsedeceğim. Nasıl bebeklerini pamuklarda büyütüyorlar müthiş çocukların müthiş anneleri.. Ben onların gücüne hayranım. Onlardan birkaçının sözlerini aktarıyorum size.

“Şimdi geriye bakıp o hastane odasına döndüğümde keşke diyorum; keşke bugün yaşayacağım duyguları ve mutluluğu o zaman bilseydim de o kadar ağlamasaydım. Keşke hastane odam hüzün değil de mutluluk dolu olsaydı. Ne olurdu biri olsaydı ve bana anlatsaydı. Tek kalan üzüntüm, pişmanlığım bu.”

***
“Şu an prensesimiz 3 ay sonra 2 yaşına girecek. Allah'a çok şükür çok şeyler başardık. O uslu sesi çıkmayan bebekten cadı kıpır kıpır harika bir bebek çıkarttık. Abisinin deyimiyle o bizim küçücüğümüz. İyi ki varsın prensesim. Seni çok çok seviyoruz. Tabi abisini de. O bizim ilk göz ağrımız.”
***
“Kendinizi toplumdan soyutlamayın, bilhassa bu konulara değinin. Meleğinizi koşulsuzca sevin. Şimdi o sıkıntılı geçirdiğim günlere üzülüyorum keşke o günlerin tadını çıkarsaydım diyorum. Çünkü onun sevgisi o kadar büyük ki. Büyüdükçe onu daha da çok seviyorum. Uyurken bile onu özlüyorum. O benim küçük prensesim, masum bebeğim.”

Müthiş annelerden ne hikayeler ne başarılı çocuklar var bunların hepsi büyük emekler harcanarak yapılacak şeyler. Ama bu işin zor yanları da var.. İnsanlar bazen öyle acımasız davranabiliyorlar ki yaşadıkları sandıkları dünyanın kendilerinden ibaret olduğunu çevresinde olacaklarında farklı algılayıp kesin yargılara varmaktan hiç vazgeçmiyorlar. Ama herkes bize benzemek zorunda değil. Hepimizin birbirimizden farklılığı var bunun bir diğerinden “eksik” yada “fazla diye nitelendirmek ne derece doğru? Hepimiz çocuk yetiştiriyoruz, hepimiz bir diğerinin arkadaşıyız, hayatımızda farklılıkların acıma yada dışlama şekilde yapılmayacağını sadece biz değil çocuklarımızın da öğrenmesi gerekir. Aslında hepimiz hayatın farklı yerinden baksakta özünde aynıyız, birbirimizin benzerliklerini görmek için bakarsak bunu çok kolay farkedeceğiz.

Peki biz ne yapabiliriz? Down Sendromlu çocuklarımız hakkında daha çok bilgi öğrenip bunu çocuklarımıza, çevremize anlatabiliriz. Dışarıda gördüğümüz o müthiş çocuklarımıza kucak açıp, arkadaş olarak benzerliklerimize odaklanıp çevremize bu konuda katkıda bulunarak kendi adımıza mutlu olabiliriz. Unutmayalım ki bu şekilde hepimizin farkındalıkları daha çok artacaktır… Onlar bizden +1 önde geride olan biziz…