Freud'un Kız Kardeşi

Etkileyici bir şekilde başlıyordu kitap. Adolfina Freud’un rüyası beni çok etkiledi.. Kitaptan alıntıyla başlamak istiyorum.

“Çok yalnızım” dedi “ yanımda başkaları olsaydı bile yine yalnız olabilirdim” ama o bile yok. “Bak etrafta hiç kimse yok” “herkes burada” dedim

Kafasını iki yana salladı “Hayır hiç kimse yok.” “Herkes burada” dedim “sadece onları araman gerek.”

“Arıyorum” dedi ama “hiç kimse yok.”  “Ayrıca burası bomboş bak sadece ışık var ama başka hiç bir şey yok. Işık, yalnız ve etrafı boş olduğunda kaçması imkansız en korkunç hapishane gibidir, Çünkü kaçacak hiçbir yer yok. Her taraf ölü ışı ve içinde kimse yok.”

“Herkes burada” dedim. “Ama sen kendine çok fazla baktığından diğerlerini göremiyorsun.”

“Hayır dedi” Sigmund “Hiç kimse yok. “Belki de bu ölümdür. Sonsuz bir varoluş, bilinçli bir yalnızlık tamamen yalnız olmak. Ölümden sonra basitçe kaybolup yok olmam daha iyi olurdu. Bazen ölümden sonra öyle olduğuna inanıyordum. En korkunç cehennemin hayali bile bu ölüm boşluğundaki sonsuz hayattan daha az korkunçtu.”

“Hayır” dedim “hepimiz buradayız “Sadece kendine bakmayı bırak. Biz hepimiz buradayız, hem ölüler hem de canlılar”

“Bari sen kal, bu bir ceza “ dedi ve parmaklarını yumruk şeklinde sıktı “ben korkunç bir boşlukla cezalandırıldım.  Ve neden cezalandırıldığımı biliyorum.”

 “Cezalandırılmadın” dedim “Suçumu biliyorum beni affet” dedi Sigmund

“Affedilecek bir şey yok” dedim ona “yaptığın hiçbir kötülük yok. “İyi birşey yapma imkanını kaçırdın o kadar. Hepimiz hayatımızda bazen çok iyi şeyler yapma imkanını kaçırıyoruz. Kaçırdığımız imkanlardan hangisinin kötülüğüne bir insanı yutma iznini vereceğimizi bilemeyiz.”

Bu rüyayı bir birkaç defa okudum, çok etkileyici bir anlatımı var bence. Hikaye böyle başlıyor. İkinci Dünya Savaşı devam ederken Hitler Viyana’ya girmek üzereyken, Sigmund dostlarının yardımıyla londra’ya gidecektir. Götürmeyi istediği kişilerin listesinde eşi, çocukları, eşinin ailesi, özel doktoru ve doktorunun ailesi, hizmetçileri, evin küçük köpeği yeralırken neden dört kız kardeşi bu listede yer almamıştır.  Bu sorunun cevabını kendisi veriyor, ama asıl cevabın o olmadığını Adolfina’da biliyor. Kitap boyunca bu sorunun cevabını okura bırakıyor.  Ama ben bulamadım bunun sebebini.

Hikâyeyi Sigmund’un en küçük kardeşi Adolfina anlatıyor. Çocukluğu hastalıklarla evde geçirmiş olan Adolfina’yla en çok Singmund ilgileniyor, konuşuyor ve fikirlerini onunla paylaşıyor. Annesi bu yakınlıktan rahatsız “Seni doğurmasaydım daha İyiydi” diyerek çocuklarını ayırmaktan çekinmiyor.

Adolfina ise tüm saflığıyla annesinin onu yeniden seveceğini ümit ediyor ama diyecekleri boğazına takılıp kalıyor. Yürümesiyle alay eden, sürekli onu başka kızlarla kıyaslarken Sigmund’una tapan annesi Adolfina’yı asla affetmiyor.

Kitapta arayıpta bulabileceğiniz sorular.  Çocuklarını ayıran bir anne, sevmeyi seçtiği bir çocuğun hayatını ne hale getirebilir? Sevmeyi seçmediği çocuğuna da nefretini kusan kadın anne midir? Annenin baskın olup, babanın etkisiz olduğu bir ailede kız çocukların yaşamı nasıl etkilenir? Kardeşler kendi hayatlarını bir bir kurduktan sonra, sonraki süreçte yollarını ayırarak arada bir mi görüşürler?

Bu kitap sadece Sigmund veya Adolfina’nın duygularını anlatmıyor, burada sıradan bir ailenin ilişkilerini ve geldiği noktalara akıcı diliyle çok güzel vurgu yapıyor. Bu kitabın en güzel yanı Sigmund Freud gibi bir kapalı bir kutu olan adamın bir kadın tarafından hem de kız kardeşi tarafından anlatılıyor olması. Bence okumaya değer….