Siz de Karküreyici Ebeveynlerden misiniz???

 

 

 

 

Avustralyalı tanınmış çocuk psikoloğu Dr. Michael Carr-Gregg’e göre helikopter ebeveynliğin bir anlamda daha ileri bir versiyonu olan ve çocuklarının önüne çıkan her tür zorluğu ortadan kaldıran “kar küreyici” ebeveyn nesline geçtiğimizi söylemekle kalmayıp, bu konuda bizleri uyarıyor.

Dr. Michael Carr-Gregg, X Kuşağı ebeveynlerinin çocuklarının hayatını çok kolaylaştırdığını, böylece çocukların karşılaştıkları problemleri kendileri çözemez ya da önlerine çıkan engelleri kendileri aşamaz hale geldiklerini söylüyor. Geçmişin sert, otoriter ve kuralcı ana-babaları nasıl oldu da yumuşacık oldular bilinmez ama bu kuşağın ebeveynleri çocuklarının önlerine çıkan engelleri ortadan kaldırarak, onların hayatını mümkün olduğunca kolay bir hale getirmeye çalışıyorlar. Bu ne kadar doğru düşünmek gerekli.!!!

Ben ve benim gibi çalışan anne babalar yoğun iş yaşamları nedeniyle çocuklarına yeteri kadar zaman ayıramamanın sıkıntısı içinde. Bu sebeple beynimize psikolojik baskı yapan bu duyguyu ortadan kaldırmak için çocuğumuzun her isteğine “tamam” diyen, her zorlandığı anda yardımına koşup, “kar küreyici” tadında bir ana-baba modeli ortaya çıkardık maalesef. Bizler, ne kadar çocuklarımızın hayatlarını kolaylaştırırsak o kadar iyi olduğumuza inanarak vicdanen kendimizi rahatlatmaya çalışıyoruz.

Bazı ebeveynler, çocukları olduktan sonra yaşadıkları aşırı kaygılar sebebiyle, çocuklarını okula kadar götüren, okulun kapısında bekleyen, çocuğun yapması gereken ödevleri bile kendisi yapan bir ana-baba tutumu ortaya koyuyorlar. Bu elbette çocuklara bir iyilik değil. Bu çocuğun özgüvenini zedeleyerek tüm hayatı boyunca destek almadan adım atamayan, kendi kendine yetemeyen bireyler yetişmesine sebep olabilir.

Her anne baba çocuğu için en iyisini, en güzelini ister. Ama çocuklarımızın önüne en iyiyi, en mükemmeli sunarsak onlar ne yapacak? Tüm hayatı boyunca çocuklarımıza sorunsuz bir hayat vaadi sunabiliriz, hatta güvenli kollarımızda her türlü zorluğa karşı gardımızı alıp çocuklarımız için herşeyi yapabiliriz. Peki biz olmayınca ne olacak? Gerçek hayatın içine karıştıktan sonra yaşamlarını sürdürmek ve tek başına olmak zorunda kalacağı durumlarda ne yapacaklar? Onları herkesten ve her şeyden sonsuza dek koruyamayız. Hiç problemle karşılaşmayan bir kişi, hayata karşı nasıl durabilir? Bunu düşünmek lazım. Sürekli çocuğumuz yerine karar veren, çocuğumuzun yolu üzerindeki tüm engelleri kaldıran ve hiç problemli bir durumla karşılaşmasına izin vermeyen bir ana-baba çocuğuna iyilik mi etmektedir? Her ihtiyacının her durumda karşılandığını veya karşılanacağını bilen bir çocuk neden yaşama tutunmak için mücadele etsin ki?

Yapmamız gereken, onlara güvenli ortamlar yaratarak, o güvenli ortamlarda kendi hayatını yaşamasına izin vermek. Bu bile korkutucu geliyor değil mi kulağa?