Çocuklarımızı ağlatmasak ne güzel olur değil mi? Oğlumu bugüne kadar ödül / ceza yöntemiyle ya da korkutarak büyütmedim… Uzmanlarda bu konuda çelişiyor. Bazı uzmanlara göre çocuğun hatasını anlaması için ceza verilmeli, bazılarına göre ödül ve ceza sisteminin hiç işe yaramadığı aksine çocukların olumsuz davranışlarını bireye daha çok yerleştireceğini söylüyorlar.
Ben çocuk gelişimi uzmanı değilim
sadece farklı görüşleri olan uzmanların kitaplarını okuyorum ve kendime göre
doğru olan davranış biçimini belirlemeye çalışıyorum. Benim tek bir amacım var
Çınar’ın herşeyden önce hatta benden öte bile mutlu olması. Zaten tüm anneler
böyle değil midir? Tabi ki bende zaman zaman sinirleniyorum, kızıyorum oğluma,
ama nihayetinde kızdığım için özür dileyebiliyorum. Sonuçta ne olursa olsun
Çınar da bir birey ve annesinin de kendisi gibi hata yapabileceğini biliyor.
Bence en önemli nokta bu zaten,
hata yapabilmek. Farkında olmadan ve kendimiz hiç hata yapmıyormuşuz gibi çocuklarımızın
herşeyin en iyisini en mükemmelini yapmasını bekliyoruz. Derslerinden tam not
alması, sporda ya da müzikte başarılı olması, herkesin içinde bizi
utandırmaması yani kısacası çocuk olmamasını bekliyoruz. Maalesef hata
yapmalarına izin verilmeden büyüyen çocuklar zorluklarla karşılaştıklarında en
mükemmelini gerçekleştiremeyince ne oluyor sizce? En ufak bir başarısızlıkta sanki
dünyanın sonu gelmiş gibi davranıyorlar.. Bizim çocukluğumuz öyle değildi. Koşardık,
düşerdik, hatta terler hasta olurduk, zayıf not alırdık. Sanırım farkında olmadan
bizim annelerimiz onların istediği gibi olmamızı değil, bizim olmak istediğimiz
şekliyle büyümemize izin vermişler
Bence mükemmeliyetçilik herzaman
iyi olacaktır diye bir kural yoktur. Lütfen çocuklarımız üzerinde bunu
denemekten kaçınalım. Boş bırakmak değil bundan kasıt, sadece dizginlerin
tamamını elimize almayalım. Biz yol gösterelim, bırakalım onlar kendi
hayatlarını istediği gibi yönlendirsinler…. Mutlu olan çocuk başarılı olacak
çocuk görüşündeyim…
Çok güzel anlatmişsin ����
YanıtlaSilteşekkürler..
Sil